interview Jimmy Colman Villamayor
Hoe gaat het met een verpleegster in de spoedopname anno 2020, en dat in volle
gezondheidscrisis, en vooral hoe gaat het met de zorgsector in het algemeen hier in
Geraardsbergen?
Geen enkele gezondheidsmedewerker had zich die situatie kunnen inbeelden. Het is in normale tijden al niet altijd evident, laat staan met Covid-19. Het is een grote aanpassing: het werk, de opvang bij binnenkomst, de inschrijving, de opstart van de behandeling. Zelfs de diagnose stellen is niet evident. Triage is daarom belangrijk. We werken met een propere en besmette zone in spoed. Binnenin herken je het ziekenhuis niet meer, alles staat in het teken van een goede scheiding tussen coronapatiënten en andere zorg. Het is niet te onderschatten wat van verpleegkundigen gevraagd wordt.
Hoe heb je de eerste golf in maart ervaren? Er waren geen mondmaskers, de informatie was schaars… ?
Plots moest alles anders, je moet continu rekening houden met besmette patiënten. De eerste keer dat je een patiënt verzorgt waarvan je daarna hoort dat de diagnose corona luidt, slik je wel. Je gaat nadenken of je alles wel correct hebt gedaan. Want je hebt toch wel wat schrik om vrienden en geliefden in gevaar te brengen. Geen gemakkelijke opgave. Er werd ons uiteindelijk wel gezegd hoe we dat het beste konden aanpakken, maar in het begin was het voor iedereen zoeken en moesten we vaak ook zelf op zoek gaan naar oplossingen. Geen degelijke mondmaskers of onvoldoende steriele schorten: we moesten die hergebruiken. Toen werden we wel kwaad. We kregen geen steun van de overheid, het gevoel dat alle collega’s kregen, was dat we maar onze plan moesten trekken.
En de tweede golf ? Voel je substantiële verschillen in aanpak?
Ik heb persoonlijk de indruk dat we meer voorzien zijn van materiaal, maar je merkt dat er geen overschot is. We hebben zelf het herkennen en aanpakken van patiënten moeten aanleren. Dat maakt wel een verschil. De verzorging verloopt vlotter omdat we nu 10 maanden ervaring hebben.
De verpleegsters – en in het algemeen de zorgsector – zijn zich in 2020 bewust
geworden van hun immens belang, maar ook van de steun die ze kregen van mensen
over het hele land. Heb jij persoonlijke bedenkingen gekregen of bepaalde dingen die
je je nog herinnert?
Iedereen die kiest voor een job in de gezondheidszorg weet dat de zorg voor een ander centraal staat en dat er veel verwacht wordt. De beschikbare tijd per patiënt wordt steeds krapper. Alle administratie nog eens bijhouden en digitaliseren is de boodschap. Daar nog een pandemie bij, dat is teveel van het goede. Dat applaus was wel sympathiek, maar het voelde ook dubbel aan. De steun van de horeca was dan weer wel tof, met veel koekjes en zo die we kregen toegestuurd. Het is te hopen dat de regering ook na de pandemie nog beseft dat we steun en respect nodig hebben.
In de zomer konden jullie even uitblazen. Wat dacht je toen je hoorde dat er een
tweede golf op komst was?
Het was voor ons eigenlijk geen verrassing, we hadden er ons op voorbereid. We wisten dat het na de eerste golf niet voorbij was. Na die eerste drukke weken wisten we dat corona terug zou opdagen in de wintermaanden. Na die schrikwekkende beelden uit Italië en Spanje zijn we ons echt gaan voorbereiden op lange periodes onder druk staan.
Kreeg je tijdens deze periode de nodige steun van het stadsbestuur? Of van de
overheid in het algemeen? De beloofde opslag komt er nu eindelijk evenals de
premies, zagen we op televisie?
Ja, we krijgen zeker steun. Maar het is gewoon jammer, en ik spreek denk ik in naam van collega’s, dat er eerst een pandemie moet voor over het land walsen. Er is ook wat verwarring over die premie van 300 euro en die loonsverhoging. Eerst zien, dan geloven.
We kunnen alleen maar hopen dat er onder de vele verpleegsters niet al te veel
rechtstreeks geconfronteerd geweest zijn met Covid-19, maar we zijn ons ook bewust
van het feit dat in deze tweede golf blijkbaar niemand gespaard bleef. Zijn er ook in
jouw directe nabijheid gevallen geweest waar je hulp moest bieden? Of zelf hulp nodig
had?
Tijdens de eerste golf niet zozeer, maar nu komt het dichterbij. Je hoort wel eens over ouders van vrienden of over collega’s die ziek worden. België is weer een van de slechtste leerlingen van de klas. Ik heb mezelf ook al moeten laten testen omdat ik wat ziek was. Het is niet evident.
Hoe zie je de toekomst voor de zorgsector en dus ook jouw dienst op de spoed
na Covid-19? Hou je het mentaal nog vol?
Het is sowieso afwachten. Ook voor mijzelf en iedereen die in de zorg staat. Niets gaat hetzelfde blijven. Alleen al het dragen van het mondmasker, dat gaat blijven duren. Iedereen zal alert blijven voor corona. Het zal evolueren zoals met andere virale infecties en we zullen permanent werken met procedures voor preventie.
Er zijn vaccins op komst. Is dat een mentale verlichting, zo van ‘oef, we kunnen verder’?
Ook dat is een dubbele. Ja, er komt een vaccin en dus hebben we binnenkort minder kans om ziek te worden. Anderzijds: er zijn nog niet zoveel studies over die vaccinaties. Ik ben er zelf eerlijk gezegd toch niet zo happig op.
Stel je het zelf goed, mentaal? Of mag het gaan gedaan zijn?
Ja, het is altijd toffer zonder pandemie, nietwaar (lacht). Maar je groeit er wel in. De ene dag al wat beter dan de andere. Sommige dagen zijn echt moeilijk. Als je iemand van 50 jaar in slaap moet gaan doen omdat die niet meer kan ademen, ja…
Houdt men zich in Geraardsbergen beter aan de regels dan elders?
In de eerste golf merkten we wel dat Geraardsbergen wat gespaard gebleven is. In de tweede golf werden alle steden getroffen, alles en iedereen.
